Αν και οι θεωρίες γύρω από την πηγή του Τάι Τσι Τσουάν διίστανται, σύμφωνα με το επίσημο έργο Μίνγκ Σι Φανγκ Τζι Τζουάν, ιδρυτής του φέρεται ο ταοϊστής ερημίτης Τζανγκ Σαν Φενγκ 张三丰 (Zhāng Sān Fēng) από την επαρχία Λίαο Ντονγκ Γί. Λεγόταν Τσουαν Γι αλλά και Τσαν Τζουν Μπάο 张君宝 (Zhāng Jūn Bǎo). Σαν Φανγκ ήταν το παρατσούκλι του επειδή δεν ήταν περιποιημένος και καθαρός, ονομαζόταν επίσης και Τζανγκ Λα Τα (Τσαπατσούλης Τζανγκ). "Ήταν ψηλός και σωματώδης, είχε κορμό σαν χελώνας και πλάτη γερανού, μεγάλα αυτιά και στρογγυλά μάτια. Τα γένια του ήταν μακριά σαν φούντες καλαμποκιού. Χειμώνα καλοκαίρι φορούσε μόνο ένα μοναστικό ένδυμα. Έτρωγε ένα βαρέλι φαγητό, ή δεν έτρωγε για μέρες και για βδομάδες. Μπορούσε να ταξιδέψει πεζός πολλά χιλιόμετρα. Συνήθιζε να αστειεύεται συνεχώς..."
Το πιο παλιό όμως αποδεκτό και ιστορικά τεκμηριωμένο εγχειρίδιο που έχουμε για το Τάι Τσι Τσουάν, είναι από τον Λι Γι Γιού 李亦畬 (Lǐ Yì Yu 1843 - 1892), που μεταγλώττισε "Τα 3 παλαιά εγχειρίδια" (Yung Nien).
Ο Τσαν Σαν Φενγκ υπήρξε σπουδαστής του
ναού Σαολίν, στην περίοδο της δυναστείας Σουνγκ 宋朝 (Sòng Cháo 960 - 1278). Παρόλο που σπούδαζε τις τέχνες Σαολίν σε βουδιστικό ναό, ο ίδιος ήταν Ταοϊστής. Ο ναός Σαολίν δεχόταν ανθρώπους από όλες τις θρησκείες. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών στο Κουνγκ Φου Σαολίν, αποσύρθηκε στο βουνό Γου Ντανγκ 武当山 (Wǔ Dāng Shān), σαν ερημίτης.
Σύμφωνα με επίσημα ιστορικά στοιχεία, ο Τσαν Σαν Φενγκ εκείνη την περίοδο ίδρυσε μια εσωτερική πολεμική τέχνη που την ονόμασε "Τα 32 σύνολα της μακριάς γροθιάς του Γου Ντανγκ". Λέγεται ότι το σύστημα αυτό προήρθε από τo Νέι Τζιά Τσουάν 内家拳 (Nèi Jiā Quán) "Εσωτερική γροθιά", που είχε ιδρύσει ο ίδιος. Άλλα αρχεία αναφέρουν ότι έμαθε τις τεχνικές από τον ταοϊστή ιερέα Φανγκ Γι Γιουάν και άλλα αναφέρουν ότι του ήρθε ξαφνική έμπνευση όταν είδε ένα γερανό να παλεύει με ένα φίδι. Το εξακριβωμένο ήταν, ότι τροποποίησε κινήσεις από τις μορφές γροθιάς Σαολίν, Μιέν Τσουάν 绵拳 (Mián Quán) "Η γροθιά του βαμβακιού" και τόνισε την άσκηση της ενέργειας και του διαλογισμού. Ο Σαν Φανγκ στην Κίνα θεωρείται αθάνατος.
Μετά τον Τζανγκ Σαν Φανγκ, το Γου Ντανγκ Τσανγκ Τσουάν μεταβιβάστηκε στον Ουάνγκ Ντζουνγκ από την επαρχία Σανσί, έπειτα μεταβιβάστηκε στον Τσεν Τουνγκ Τζου από την επαρχία Γουέν, στον Τζανγκ Σουνγκ Σι από την επαρχία Χάι Γαν, στον Γιέ Τζι Μέι από την επαρχία Σι Μινγκ, στον Ουάνγκ Ντζουνγκ Γυέ από την επαρχεία Σαν Γου και στον Τζιανγκ Φα από την επαρχεία Χεμπέι. Οι τεχνικές του Γου Ντανγκ Τσανγκ Τσουάν καθώς μεταβιβάστηκαν χωρίστηκαν σε δύο ίδια βασικά στυλ, το νότιο και το βόρειο. Ο Τζιανγκ Φα μεταβίβασε την τέχνη του στην οικογένεια Τσεν, στο χωριό Τσεν Τζία Γκόου, της περιοχής Χουάι Τσινγκ (σημερινή Ουάν Σιάν) της επαρχίας Χενάν. Ύστερα το Γου Ντανγκ Τσανγκ Τσουάν έμεινε κρυφό στο χωριό των Τσεν, επί δεκατέσσερις γενιές και χωρίστηκε σε παλιά και νέα μορφή δημιουργώντας το στυλ Τσεν Τάι Τσι.
Η θεωρία για τον ιδρυτή του συστήματος όπως είναι στην σημερινή του μορφή και που επικρατεί στις μέρες μας στο χωριό Τσεν χρεώνεται στον 9ης γενιάς απόγονο της οικογένειας Τσεν, τον Τσεν Ουάνγκ Τινγκ (Chen Wangting 陳王廷, 陈王庭 1580–1660). Αργότερα ο Τσεν Τσανγκ-Σινγκ (陈长兴, 1771-1853), 14ης γενιάς των Τσεν πολεμικών τεχνών, εξέλιξε το βασικό σώμα της κατάρτισης του Τσεν Ουάνγκ Τινγκ σε δύο ρουτίνες που έγιναν γνωστές ως τα "Παλαιά Πλαίσια" (老架 Λάο Τζιά). Οι δύο αυτές ρουτίνες που ονομάζεται αντίστοιχα η πρώτη μορφή (Yilu 一路) και η δεύτερη μορφή (Erlu 二路) ή πιο γνωστό ως η Γροθιά Κανονιού, Πάο Τσούι (炮捶 Pao Chui). Η οικογένεια Τσέν, κόντρα στην οικογενειακή παράδοση Chen, δέχτηκε επίσης το πρώτο καταγεγραμμένο μη μέλος της οικογένειας ως μαθητής, τον Γιάνγκ Λου Τσάν (杨露禅 Yang Lou Chan 1799-1871), ο οποίος αφού διδάχτηκε, πήγε για να διαδώσει την τέχνη σε όλη την Κίνα. Ταυτόχρονα δημιούργησε και τη δική του οικογενειακή παράδοση που είναι γνωστή ως στυλ Γιάνγκ Τάι Τσι Τσουάν.
Ένα πρόσωπο επίσης ιστορικό που αξίζει να αναφερθεί είναι ο Τσεν Γου Μπεν (陈有本 1780 - 1858) που καταγόταν επίσης από την γενιά Τσεν (14η) και εισήγαγε μια διαφορετική παράδοση κατάρτισης στο Τσεν Τάι Τσι. Το σύστημα αυτό, βασίζεται σε δύο ρουτίνες που είναι γνωστές ως «το Μικρό Πλαίσιο». (Xiao Jia 小架). Το μικρό πλαίσιο κατάρτισης τελικά οδήγησε στο σχηματισμό δύο άλλων στυλ του Τάι Τσι Τσουάν που εμφανίζει έντονες επιρροές από την οικογένεια Τσεν - τα λεγόμενα Zhaobao Jia (赵堡架) και Hulei Jia (Το στυλ το κεραυνού 忽雷架), αλλά επίσημα, δεν θεωρούνται μέρος της γενεαλογίας οικογένεια Τσεν.
O Γιανγκ Λου Σαν το μεταβίβασε στους δύο γιους του, τον Γιανγκ Μπαν Χόου και τον Γιανγκ Τζιαν Χόου. Έπειτα ο Γιανγκ Τζιάν Χόου το μεταβίβασε στους δύο γιους του, τον Γιανγκ Σαο Χόου και τον Γιανγκ Τσενγκ Φου. Αυτός ο κλάδος του Τάι Τσι ονομάσθηκε κοινώς στυλ Γιανγκ. Κάπου εδώ χρειάζεται να αναφερθεί ότι ο Γιανγκ Λου Σαν αν και θεωρείται ο ιδρυτής του στυλ Γιανγκ, στην ουσία δεν τροποποίησε εκείνος το Τσεν Τάι Τσι. Αυτό το έκανε ο εγγονός του, ο Γιανγκ Τσενγκ Φου. Στην συνέχεια ο Γου Τσουάν Γιού έμαθε το Τάι Τσι από τον Γιανγκ Μπαν Χόου και επινόησε το γνωστό στυλ Γου. Ο Λι Γι Γιου έμαθε το στυλ Γου από τον Γου Τσουάν Γιού και επινόησε το στυλ Λι. Ο Χο Γουέι Τζεν έμαθε το Λι από τον Λι Γι Γιου και επινόησε το στυλ Χο. Ο Σουν Λου Τανγκ που ήξερε Μπα Γκούα Τσανγκ και Σινγκ Γι, έμαθε Τάι Τσι από τον Χο Γουέι Τζεν και συνδύασε τις τρείς τέχνες για να ιδρύσει το στυλ Σουν.
Αργότερα οι ταοϊστές μοναχοί του όρους Γου Ντανγκ, επικαλέσθηκαν ότι εξασκούν (ακόμα και σήμερα αυτό ισχυρίζονται) το παλιό Γου Ντανγκ Τάι Τσι του Τζανγκ Σαν Φανγκ. Ωστόσο, μόνο το χωριό των Τσέν και ο ναός Σαολίν μπορούν να επιβεβαιώσουν την εγκυρότητα ή όχι του συγκεκριμένου Τάι Τσι, γιατί από την καταγωγή του Τζανγκ Σαν Φανγκ μεταβιβάστηκε, με επίσημες ιστορικές αναφορές, μόνο στο χωριό των Τσεν.
Εκτός από το παραδοσιακό Γου Ντανγκ Τσανγκ Τσουάν του Τζαν Σαν Φενγκ, το οποίο σπάνια βρίσκει κανείς σήμερα, το Τσεν Τάι Τζι Τσουάν είναι το αρχαιότερο στυλ. Είναι εκρηκτικό, γρήγορο και από πολλές απόψεις μοιάζει με το Σαολίν Κουνγκ Φου. Σήμερα οι σπουδαιότεροι αλλά και επίσημοι συνεχιστές της παράδοσης του Τσεν Τάι Τσι είναι τέσσερις: Ο Chen Xiaowang, Chen Zhenglei, Wang Xi'an και Zhu Tiancai. Αποκαλούμενοι και ως "τα 4 διαμάντια του Τάι Τσι”. Το στυλ Γιανγκ είναι πιο δημοφιλές, ειδικά έξω από την Κίνα. Είναι συγκριτικά μαλακό, αργό και απλοποιημένο.