Πέρασαν πάνω από εικοσιπέντε χρόνια από τότε που επισκέφθηκα ένα μισοσκότεινο ισόγειο μιας πολυκατοικίας κοντά στην Πλατεία Αμερικής, γεμάτος ενδιαφέρον να δοκιμάσω μια μυστηριώδη και εξωτική τέχνη που ονομαζόταν Τάι Τσι. Ένας καλοστεκούμενος ασπρομάλλης γεράκος εκτελούσε πολύ αργά αλλά με ένα πολύ συνειδητό και ισορροπημένο τρόπο μια σειρά από αργές κινήσεις που έμοιαζαν σαν σύννεφα που κινούνται στον ουρανό...
Χωρίς ιδιαίτερα σχόλια, σε κυριαρχία σιγής, ακολουθούσαν μερικοί μαθητές που χωρίς να το καταλάβω αποτέλεσα γρήγορα και γω μέρος τους. Απλά και δίχως πολλά λόγια, βλέπαμε και κάναμε. Μακριά από φλύαρες εξηγήσεις, αλλά με καίριες και πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις κατάφερνε ο σεβαστός γεράκος, να μεταδώσει αυτό που έκανε χωρίς να προσπαθεί να επιβάλλει τίποτε για να μας το μάθει...
Άλλαξα πολλούς δασκάλους από τότε, άλλους που το έκαναν ερασιτεχνικά άλλους που ζούσαν από αυτό, άλλους δήθεν και ψεύτικους, άλλους αυθεντικούς και διάσημους, ως που έφθασα και στη γενέτειρα του ίδιου του Τάι Τσι στην Κίνα, το χωριό Τσεν Τζια Γκού να μάθω κατευθείαν από τους σημερινούς απογόνους και συνεχιστές αυτής της αρχαίας τέχνης... Ένα πράγμα όμως δεν άλλαξε από αυτήν την πρώτη φορά που το είδα, το αίσθημα της ολοκλήρωσης που μου μετέδωσε και που δεν μπορεί να εξηγηθεί, αλλά μόνο να βιωθεί.
Σήμερα ο κόσμος του Τάι Τσι συνεχίζει να μαγεύει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, όχι μόνο γιατί είναι ένας εξαιρετικά ωφέλιμος τρόπος κίνησης και άσκησης του σώματος, αλλά και γιατί αποτελεί τον τρόπο κίνησης που προσεγγίζει το γίγνεσθαι αυτό καθαυτό έτσι όπως το ορίζει η ίδια η φύση.
Αργές, σιωπηλές και σοφά σχεδιασμένες κινήσεις καταπραΰνουν την ένταση όχι μόνο στο σώμα αλλά και στο μυαλό με ένα φυσικό και αβίαστο τρόπο που όσο εμβαθαίνει κάποιος αποκτά πρόσβαση σε έναν αίσθημα απροσμέτρητου βάθους εμπειρίας της "στιγμής". Ένα αίσθημα βαθιάς γαλήνης το οποίο ξεκουράζει και αναζωογονεί τα πέρατα της ψυχής καθώς δίνει δύναμη και έμπνευση να συνεχίζει να προσλαμβάνει τα γεγονότα της ζωής χωρίς εμμονές, απρόσκοπτα και αέναα... όπως ακριβώς ακούραστα κάνει και η ίδια η φύση.
Όσο ασκείται κάποιος στο Τάι Τσι καταλαβαίνει αργά ή γρήγορα ότι ο διαχωρισμός, χεριού, ποδιού, σώματος, περιβάλλοντος, παρατηρητή και παρατηρούμενου γίνονται ένα. Παύουν να μάχονται ως αντιθέσεις καθώς επέρχεται η απόλυτη αρμονία του σώματος και του νου, του εξωτερικού με το εσωτερικό. Η αγωνία και ο φόβος της αιώνιας επικράτησης του εγώ σε σχέση με τον κόσμο αρχίζει να χάνεται...
Εγώ είμαι το σύμπαν και το σύμπαν εγώ. Τότε το "Τάι Τσι", η "Ύψιστή Αρχή" γίνεται "Γου Τσι", η "Μηδενική Αρχή" και τότε ένα δημιουργικό κενό - άυλο, μυστηριώδες και σιωπηλό - μοιάζει να είναι η αρχή και το τέλος των πάντων...
Παναγόπουλος Χρήστος
Αρχαία Κόρινθος 28/6/2014